Οι αμερικανικοί βίσονες κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφάνισης από Ευρωπαίους αποίκους. Τώρα που επιστρέφουν, ο πλανήτης έχει, μαζί τους, μια δεύτερη ευκαιρία
Ο μουσάτος ήρωας επέστρεψε για να σώσει τον πλανήτη
Οι αμερικανικοί βίσονες κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφάνισης από Ευρωπαίους αποίκους. Τώρα που επιστρέφουν, ο πλανήτης έχει, μαζί τους, μια δεύτερη ευκαιρία
Οι αμερικανικοί βίσονες κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφάνισης από Ευρωπαίους αποίκους. Τώρα που επιστρέφουν, ο πλανήτης έχει, μαζί τους, μια δεύτερη ευκαιρία
Οι αμερικανικοί βίσονες κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφάνισης από Ευρωπαίους αποίκους. Τώρα που επιστρέφουν, ο πλανήτης έχει, μαζί τους, μια δεύτερη ευκαιρία
Χρειάζεται θάρρος για να ζει κανείς στη Μοντάνα ενώ η κλιματική κρίση θεριέυει. Είναι αποκομμένη από τον πολιτισμό και «μαστιγώνεται» από ξηρούς δυνατούς ανέμους. Το καλοκαίρι θεωρείται «κόλαση» επί Γης με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 38°C και τον χειμώνα «παράδεισος» για τα κριλ της Ανταρκτικής, καθώς ο υδράργυρος, αν αντέξει, θα δείξει μέχρι και -45°C. Για να αγοράσει, δε, κάποιος ένα καρβέλι ψωμί, θα χρειαστεί να οδηγήσει μία ώρα σε χαλικόδρομο και όταν επιστρέψει θα δει κανίβαλους γρύλλους να τρώνε άλλους γρύλλους, που έχουν κολλήσει στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του.
Αντίθετα με ΄σενα (και μόνο που το σκέφτεσαι), οι αυτόχθονες λαοί Blackfeet, Nakoda και Gros Ventre προσαρμόστηκαν με επιτυχία στο σκληρό αυτό περιβάλλον για πολλούς αιώνες. Πιο πρόσφατα, τα κατάφερε επίσης μια χούφτα λευκών σκληραγωγημένων αποίκων. Και οι δύο άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους σε αυτή την αφιλόξενη γη με τη φωτιά, τα βέλη και το άροτρό τους.
Το λιβάδι της Μοντάνα αποτελείται από 71 εκατομμύρια εκτάρια (περίπου 44.000 τ. χλμ.) απομακρυσμένης γης που απλώνεται στα σύνορα ΗΠΑ – Καναδά, στα ανατολικά των Βραχωδών Ορέων. Αυτός ο σπάνιος ωστόσο βιότοπος βρίσκεται σε οικολογική παρακμή και τα τελευταία 150 χρόνια, η άγρια ζωή είχε παραδώσει τα σκήπτρα στις αγελάδες.
Πλέον όμως δεν είναι μόνες. Ένας νέος κάτοικος έδωσε άλλο χρώμα στα κιτρινισμένα από το λοφιοφόρο σιταρόχορτο λιβάδια το καλοκαίρι. Κουβαλά ένα ζευγάρι μαύρα κέρατα και – σαν άλλος ήρωας – μια χοντρή κάπα από σγουρό καστανό μαλλί στην πλάτη.
Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο νέος. Ο βίσονας των πεδιάδων της Βόρειας Αμερικής έχει μια μακρά ιστορία στον τόπο, αλλά με αρκετές «μαύρες» σελίδες, αφού υπέστη μια βάναυση «γενοκτονία». Για ενάμιση αιώνα, οι χαρακτηριστικές καμπούρες και τα γενειοφόρα πρόσωπά τους απουσίαζαν από τα λιβάδια της Αμερικής.
Πρόσφατα όμως, οικολογικές οργανώσεις, σε συνεργασία με ντόπιες φυλές, άρχισαν να φέρνουν πίσω τους βίσονες, προσφέροντας όχι μόνο νέα πνοή στο τοπικό οικοσύστημα, αλλά και ανάσα στο περιβάλλον που κατατρώγεται από την κλιματική κρίση.
Σύμφωνα μάλιστα με τους επιστήμονες, η επιστροφή του 900 κιλών -όχι και το τόσο καλοκάγαθου όταν νιώσει απειλή- γίγαντα στον «τόπο» του, θα μπορούσε να αποτελέσει το «κλειδί» για το μέλλον αυτού του οικοσυστήματος.Τι μπορεί όμως να προσφέρει ένα γιγάντιο φυτοφάγο θηλαστικό, καλυμμένο με γούνα, σε ένα «καμένο» λιβάδι που έχει παραδοθεί αδιαμαρτύρητα στον φλογερό ήλιο του καλοκαιριού;
Η κατακράστηση των υγρών του λιβαδιού είναι από τις σημαντικότερες συνεισφορές του βίσονα. Επίσης, ένας βίσονας σε λιβάδι με κοντό χόρτο στέλνει ηχηρό μήνυμα για τη σημασία των γηγενών βοσκοτόπων όσον αφορά στην ανθεκτικότητα και τη μακροημέρευση του τοπίου. Μπορεί να προσφέρουν στο λιβάδι μια σανίδα σωτηρίας καθώς η κλιματική κρίση το «αποψιλώνει», μεταμορφώνοντάς το σε ξερότοπο.
Η Hila Shamon, ερευνήτρια οικολόγος στο Smithsonian’s National Zoo and Conservation Biology Institute, στην Ουάσιγκτον DC, πέρασε πέντε χρόνια από τη ζωή της παρακολουθώντας την οικολογία τέτοιων απομακρυσμένων λιβαδιών.
Συνεργάζεται με το American Prairie Foundation, έναν οργανισμό για την προστασία του περιβάλλοντος από την κλιματική κρίση, ο οποίος μελετά την επίδραση των βισόνων στο οικοσύστημα, παίρνοντας δεδομένα από αγροτεμάχια εκατομμυρίων στρεμμάτων του Εθνικού Καταφυγίου Άγριας Ζωής «Charles M Russell», στην Κεντρική Μοντάνα.
Η Shamon, η οποία περνά τον περισσότερο χρόνο της στα χωράφια, μετρώντας τα πάντα: από την πυκνότητα της βλάστησης και την ποικιλομορφία των ειδών, μέχρι τις συνήθειες των πουλιών και των τρωκτικών που ζουν σε αυτά, συνέγραψε πρόσφατα μια μελέτη για τα ρυάκια των λιβαδιών. Σε αυτήν εκθειάζονται οι βίσονες για κάτι πραγματικά εντυπωσιακό και αξιοσημείωτο που καταφέρνουν σε ένα τόσο δυσμενές περιβάλλον.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, η βοσκή των βισόνων όλο τον χρόνο είναι καλή για το τοπίο», τονίζει στο BBC, εξηγώντας πως τα συγκεκριμένα θηλαστικά, όπως αποδεικνύεται, έχουν μια βαθιά ριζωμένη ικανότητα να ενισχύουν τη βιοποικιλότητα.
Μέσα σε 12.000 χρόνια από το τέλος του Πλειστόκαινου, ο βίσονας εξελίχθηκε χέρι – χέρι με τα κοντόχορτα λιβάδια, ενώ αναδείχθηκε σε έναν ισχυρό και υπολογίσιμο «μηχανικό» του οικοσυστήματος.
Ένας ενήλικος βίσονας καταναλώνει περίπου 11 κιλά γρασίδι την ημέρα. Το χορτάρι προσαρμόστηκε στις ανάγκες του. Την ίδια ώρα, η βλάστηση στις πεδιάδες χρησιμοποιεί τα θρεπτικά συστατικά από την κοπριά του, ενώ τα πουλιά συλλέγουν τα υπολείμματα γούνας από τους θάμνους για να μονώσουν τις φωλιές τους.
Ο βίσονας έχει, επίσης, έμφυτο το προνόμιο να διαμορφώνει το έδαφος στην κυριολεξία. Κυλιέται στη σκόνη και δημιουργεί εσοχές γνωστές ως «wallows», οι οποίες συγκρατούν το νερό μετά τις καταιγίδες. Αφού αποχωρήσουν από τις αυτοσχέδιες «πισίνες», ευδοκιμούν σε αυτές έντομα τα οποία προσελκύουν πουλιά και μικρά θηλαστικά. Παράλληλα, η αντιλοκάπρα, το μοναδικό σωζόμενο μέλος της οικογενείας των Αντιλοκαπριδών, επιβιώνει ακολουθώντας τα ίχνη του μέσα στον χιονιά τους δύσκολους χειμώνες.
Oι βίσονες και ο πλανήτης έχουν μια δεύτερη ευκαιρία
Ο βίσονας της πεδιάδας πέρασε χιλιάδες χρόνια οικοδομώντας μια χαρακτηριστική οικολογία λιβαδιών από τον Βόρειο Καναδά μέσω της Μοντάνα, έως το Μεξικό. Περισσότερο από έναν αιώνα ωστόσο πριν, αυτή η αμφίδρομη επιρροή διεκόπη βίαια. Λίγες μόλις δεκαετίες ανεξέλεγκτης σφαγής οδήγησαν στην αποφαλάκρωση του αριθμού των βισόνων, ο οποίος από 60 εκατομμύρια, κατακρημνίστηκε σε μόλις 600 που ζούσαν ελεύθεροι στις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι το 1889.
Οι δυνάμεις της αγοράς και οι κυβερνητικές πολιτικές «αντικατέστησαν» τους βίσoνες και τους ιθαγενείς με ράντσα, οικισμούς λευκών και βοοειδή, τα οποία, για εκατό χρόνια, διεκδικούσαν τα λιβάδια ως δικά τους. Ενώ ωστόσο ήταν πιο εύκολο να μετατραπούν σε μπριζόλες, δεν ήταν τόσο καλά «ρυθμισμένα» για τη ζωή σε αυτά.
Σήμερα όμως οι βίσονες, όχι μόνο έχουν μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά διαλύουν στο διάβα τους τις τροχοπέδες που έχει υψώσει η κλιματική κρίση. Η αποκατάσταση της γης των ιθαγενών έχει αναδειχθεί σε προτεραιότητα και «περίσσευμα» βίσονα από το Εθνικό Πάρκο Yellowstone επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια.
Το American Prairie παίζει πρόδηλο ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια, αγοράζοντας ράντσα και μεταφέροντας βίσονες σε μέρη όπου κάποτε τα βοοειδή βοσκούσαν σαν βασιλιάδες. Πλέον, περίπου 30.000 βίσονες ζουν σε κοπάδια υπό επίβλεψη, βάσει ειδικού προγράμματος αναπαραγωγής, σε διάφορα πάρκα και προστατευόμενες περιοχές, ενώ δεκαπλάσιος αριθμός εκτρέφεται σε φάρμες.
Επιστήμονες, όπως η Shamon, παρακολουθούν στενά την όλη διαδικασία, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουν πώς η επιστροφή του βίσονα επηρεάζει τη γη και την κλιματική κρίση.
«Οι αγελάδες δεν κινούνται τόσο πολύ», τονίζει. Όταν ο καιρός ζεσταίνει, παραθερίζουν στις όχθες ενός ρέματος «ζητιανεύοντας» σκιά και δροσερό νερό. Από την άλλη, όταν το κρύο «θερίζει», κουρνιάζουν πίσω από τους θάμνους για να προστατευτούν από τους ανέμους.
Και είναι η προτίμησή τους αυτή στις παρόχθιες ζώνες που «πυροδοτεί» έναν φαύλο κύκλο. Λεηλατώντας τα δέντρα και τους θάμνους, οι αγελάδες μειώνουν την ποσότητα της διαθέσιμης σκιάς, ενώ το μάσημά τους σημαίνει λιγότερα πεσμένα φύλλα για να καλύψουν το έδαφος.
Όταν, δε, πεθάνουν οι θάμνοι, θα υπάρχουν λιγότερες ρίζες για να σταθεροποιηθούν οι όχθες των ρεμάτων. Επίσης, με την πάροδο του χρόνου, το χώμα γύρω από τα ρυάκια στεγνώνει, το ζωύφιο Boxelder, οι λεύκες, τα άγρια τριαντάφυλλα και οι συμφορίκαρποι (μικροί θάμνοι, γνωστοί και ως χιονιάδες) εξαφανίζονται, με αποτέλεσμα μη γηγενή χορτάρια να καταλαμβάνουν την περιοχή.
Αυτό που κάποτε ήταν ένα δροσιστικό καταφύγιο για την άγρια ζωή, μετατράπηκε έτσι σε ένα περιβάλλον τόσο άξενο όσο τα υψίπεδα.
Αντίθετα, ο βίσονας περνά καλά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και το βγάζει προς τα έξω. Στο ίδιο το λιβάδι. Είναι ακριβώς αυτό για το οποίο τον προόρισε η εξέλιξη να κάνει.
Μπορεί να επισκέπτονται περιοδικά ρυάκια και λιμνούλες για να ευχαριστήσουν τη δίψα τους, ωστόσο οι βίσονες, όσο και αν δεν τους φαίνεται, ήρθαν στη γη για να την «οργώνουν».
Εκτός κι αν η θερμοκρασία «φλερτάρει» με αυτές της Αφροδίτης (του πλανήτη, όχι της θεάς), γενικά δεν έχουν και καμιά ιδιαίτερη κάψα να ξοδεύουν τον χρόνο τους κοντά σε ποτάμια. Δεν χρειάζονται τόση σκιά και προτιμούν τα χορτάρια στα ηλιόλουστα υψίπεδα, από τους ξυλώδεις θάμνους στις όχθες του ποταμού. Ως εκ τούτου, προκαλούν λιγότερη ζημιά στα ρυάκια από τις αγελάδες.
Αν και τα ποτάμια μαζί με τα ρέματα καλύπτουν λιγότερο από το 2% του λιβαδιού, αποτελούν κρίσιμα καταφύγια για την άγρια ζωή. Σύμφωνα με τη μελέτη της Shamon, η βλάστηση και η ποικιλότητα των πτηνών κοντά ρε ρυάκια και κολπίσκους, όπου οι βίσονες αντικατέστησαν τα βοοειδή, έγινε πλουσιότερη, ενώ εμφανίστηκαν επίσης περισσότερα ελάφια και άλκες.
Παράλληλα, άλλες μελέτες έδειξαν ότι η βοσκή χαμηλής έντασης από βίσονες όλο τον χρόνο, ενισχύει την ποικιλότητα των φυτών και των ύψων ξυλώδους βλάστησης στις παρόχθιες περιοχές, σε σχέση με την εποχιακή βόσκηση από βοοειδή.
Τα ποτάμια είναι η πηγή ζωής του λιβαδιού. Διατηρούν το έδαφος υγρό και τη βλάστηση πράσινη, ενώ προσφέρουν φυσικά μονοπάτια («διαδρόμους διασποράς») για μεγάλα θηλαστικά όπως λιοντάρια του βουνού και μαύρες αρκούδες, επιτρέποντας τη ροή γονιδίων και την ανταλλαγή ατόμων μεταξύ πληθυσμών. Μια μέρα, μάλιστα, ενδέχεται να αποτελέσουν ασφαλές πέρασμα ακόμα και για τις προστατευόμενες αρκούδες γκρίζλι.
Για το American Prairie, οι βίσονές του είναι ένα εξαιρετικό κινητό εργαλείο αποκατάστασης και μάλιστα χαμηλής τεχνολογίας.
Οδηγώντας με μαεστρία στους κακοτράχαλους δρόμους με το φορτηγό του, ο Danny Kinka, διευθυντής αποκατάστασης άγριας ζωής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού, μιλά με ενθουσιασμό για τον ρόλο του βίσονα στη δημιουργία των καταφυγίων άγριας ζωής που υπάρχουν κοντά στο νερό.
Σε λίγο, δυο νυχτερινοί ερωδιοί θα κάνουν την εμφάνισή τους, συνοδευόμενοι από ένα κοπάδι λευκών πελεκάνων, πριν χαθούν στον ορίζοντα. Εικόνες παράταιρες με την περιοχή τα χρόνια της κυριαρχίας των παχιών αγελάδων.
«Όταν αγοράσαμε αυτό το ακίνητο, το Beaver Creek έμοιαζε με ένα απλό κανάλι», αναφέρει ο 37χρονος οικολόγος άγριας ζωής.
Η περιοχή γύρω από το Beaver Creek ήταν το δεύτερο κομμάτι ιδιοκτησίας του American Prairie, στο οποίο ενσωματώθηκαν βίσονες μετά το Sun Prairie, 30 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά. Εκατόν πενήντα βίσονες είχαν στη διάθεσή τους σχεδόν 49 εκατ. τετραγωνικά μέτρα για να βοσκήσουν, ενώ η αντικατάσταση των βοοειδών πρασίνισε μια πλημμυρική πεδιάδα πλάτους σχεδόν 180 μέτρων.
Το λάβαρο της αναγέννησης κόντρα στην κλιματική κρίση
Παράλληλα, ο Kinka εξήγησε πώς ο βίσονας έστησε το κατάλληλο σκηνικό για τους κάστορες – τον άλλο σπουδαίο αναστηλωτή της φύσης – προκειμένου να βάλουν κι αυτοί το δοντάκι τους στην αποκατάσταση του τοπίου. Ο φυσικός πλούτος, επιστέγασμα της νέας ανάπτυξης που τροχιοδρόμησε ο βίσονας, πρόσφερε απλόχερα στους κάστορες το οικοδομικό υλικό που χρειάζονταν.
Το φράγμα, κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου με λάσπη, βούρλο (το “παρεξηγημένο” φυτό που ομορφαίνει τις όχθες των ποταμών) και αξιοζήλευτη τεχνογνωσία από τον ίσως πιο προσηνή εκπρόσωπο των τρωκτικών, θα στέκει, για καιρό, σαν απόρθητο κάστρο στη μέση του ποταμού.
Το λάβαρο της αναγέννησης που κυματίζει στα τείχη του, θα υπενθυμίζει πως, με τους βίσονες, πνέει πλέον άλλος άνεμος στην περιοχή. Πιο ούριος και πιο φέρελπις απέναντι στην κλιματική κρίση.
«Tα επόμενα χρόνια, οι πλημμύρες που θα προκληθούν από τα φράγματα, θα αναγκάσουν τους σπόρους του βαμβακιού που είναι θαμμένοι στις όχθες των ρεμάτων να φυτρώσουν, οδηγώντας στην αναγέννηση των δέντρων», εξηγεί ο Kinka. Ενώ «ξεπηδούν» θάμνοι και δέντρα, περισσότεροι κάστορες θα μετακινηθούν στην περιοχή, χτίζοντας περισσότερα φράγματα. Και κάπως έτσι, ο αγνός και φυσικός κύκλος θα συνεχίζεται.
Σύμφωνα πάντα με τον Kinka, αν ένα κανάλι έχει παρακμάσει υπερβολικά, μπορεί να χρειαστεί βοήθεια για να φτάσει στο σημείο να διοχετεύσει νερό στην πλημμυρική πεδιάδα. Ενώ στο Telegraph Creek, εργάτες από το Montana Conservation Corps (μια οργάνωση που βάζει τους νέους της πολιτείας να εργαστούν στην αποκατάσταση δημόσιων και ιδιωτικών εκτάσεων) χτίζουν ξύλινα φράγματα με τα χέρια για να μπλοκάρουν μερικώς το νερό κατά τη διάρκεια της εαρινής απορροής, στο Beaver Creek έχουν τους βίσονες.
«Αυτή η δύναμη είναι εγγενής στο σύστημα. Απλώς χρειαζόταν ένα μικρό διάλειμμα από τη βοσκή για να μπορέσει να το κάνει μόνος του», υπογραμμίζει ο 37χρονος, προσθέτοντας: «Κάθε χρόνο ο κολπίσκος γίνεται λίγο πιο πλατύς, λίγο περισσότερο σαν πισίνα και λιγότερο σαν τάφρος».
Διαβασε ακομα
Ο επικίνδυνος σεξουαλικός μύθος που καταστρέφει ζωέςΕνώ όμως τα στοιχεία για τα οφέλη από τον βίσονα είναι αδιάσειστα, πολλοί ιδιοκτήτες βοοειδών πιστεύουν ότι η ιστορία χρειάζεται περισσότερο «ξεχείλωμα». Η Malou Anderson-Ramirez και ο σύζυγός της εκτρέφουν βοοειδή σε ένα ράντσο που συνορεύει με το Εθνικό Πάρκο Yellowstone, 480 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του American Prairie. Όσον αφορά στη βοσκή και την υγεία των ρεμάτων, εισάγει μία σημαντική παράμετρο.
«Δεν είναι η αγελάδα, είναι το πώς», τονίζει χαρακτηριστικά.
«Εάν βόσκετε προσεκτικά τα βοοειδή, μπορείτε να αποφύγετε τη ζημιά που προκαλείται όταν τα αφήνετε στην τύχη τους», αναφέρει η Anderson-Ramirez, η οποία βάζει εμπόδια στα σημεία από τα οποία θα περνούσαν τα βοοειδή πηγαίνοντας προς το ρέμα, ενώ μεταφέρει το νερό σε δεξαμενές εκατοντάδες μέτρα μακριά για να διασφαλίσει ότι θα παραμείνουν σε απόσταση.
Αφήνει έτσι τη βλάστηση να ξεκουραστεί για αρκετές εβδομάδες μεταξύ των περιόδων βόσκησης, δίνοντας στα φυτά χρόνο να ανοικοδομήσουν τις ρίζες τους. Αυτός ο τύπος αναγεννητικής βόσκησης αντιμετωπίζει επίσης τα ζώα ως ένα εργαλείο που μπορεί να βελτιώσει την υγεία του εδάφους.
Από την πλευρά της, η Shamon συμφωνεί ότι τα βοοειδή μπορεί να φανούν χρήσιμα σε οικοσυστήματα που εξελίχθηκαν με μεγάλα φυτοφάγα ζώα. Σε μια μελέτη για τα πτηνά λιβαδιών, διαπίστωσε ότι, εκτός των παραποτάμιων περιοχών, τα πουλιά ωφελούνται σχεδόν το ίδιο από την παρουσία των βοοειδών και των βισόνων. «Αν διαχειριστείς τα βοοειδή με τον σωστό τρόπο και συνεχίσεις να τα εναλλάσσεις, θα μπορούσες να έχεις ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με του βίσονα», υποστηρίζει.
Ο Kinka συμμερίζεται επίσης την άποψη ότι τα λιβάδια έχουν ανάγκη από ένα ευμέγεθες ζώο να βόσκει, είτε αυτό είναι αγελάδα, είτε βίσονας. Το «κλειδί» είναι η αποτροπή της φυσικής κλίσης των βοοειδών να περιπλανώνται γύρω από το νερό.
Ο Martin Townsend της Rancher’s Stewardship Alliance, στη Μάλτα της Μοντάνα, βοηθά τους κτηνοτρόφους να εφαρμόσουν καλύτερες στρατηγικές βοσκής.
«Οι κτηνοτρόφοι γνωρίζουν πολύ καλά τι μπορούν να κάνουν οι αγελάδες στις παρόχθιες περιοχές αν αφεθούν χωρίς επίβλεψη. Ξέρουν ότι δεν τους συμφέρει», τονίζει, συμπληρώνοντας: «Οι ιδιοκτήτες ράντσου ήξεραν από πάντα ότι όταν έχουν επιτυχημένους πληθυσμούς άγριας ζωής βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση για να έχουν κι ένα επιτυχημένο ράντσο».
Η οργάνωσή του, η οποία λαμβάνει επιχορηγήσεις από κρατικούς φορείς και περιβαλλοντικές οργανώσεις για να καλύψει το κόστος της φιλικής προς την άγρια ζωή κτηνοτροφίας, ενθαρρύνει το χτίσιμο φραχτών και τη στρατηγική τοποθέτηση μεταλλικών πλακών για να κρατούν τα βοοειδή μακριά από κολπίσκους.
Προσλαμβάνουν τους ίδιους εργάτες του Montana Conservation Corps όπως το American Prairie, για να βοηθήσουν στην επιβράδυνση της ροής του ρέματος, επιτρέποντας περισσότερο νερό να διεισδύσει στο έδαφος. «Αυτό δημιουργεί πιο πράσινο γρασίδι, όφελος τόσο για τους κτηνοτρόφους, όσο και για την άγρια ζωή», λέει με χαμόγελο.
Οι οικολόγοι διαλαλούν επίσης συχνά τα οφέλη της επαναφοράς κορυφαίων θηρευτών στην αποκατάσταση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων. Η σημασία της επιστροφής μεγάλων, γηγενών ζώων βοσκής είναι λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου σημαντική.
Στο Κάνσας, 30 χρόνια βόσκησης βίσονα σε λιβάδι με ψηλό χόρτο έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τον πλούτο των γηγενών φυτικών ειδών. Στην Ευρώπη, έχει αναδυθεί η ελπίδα ότι η επιστροφή του ευρωπαϊκού βίσονα στο Κεντ του Ηνωμένου Βασιλείου, θα προκαλέσει κάτι παρόμοιο στα αρχαία δάση. Σε όλο τον κόσμο, τα γηγενή ζώα βοσκής είναι έτοιμα να «γλιστρήσουν» ξανά στα οικοσυστήματα, παίρνοντας πίσω τους χαμένους ρόλους τους.
Σε μέρη όπου η επανεισαγωγή ιθαγενών ειδών μπορεί να είναι δύσκολη, η προσεκτική διαχείριση του ζωικού κεφαλαίου ενδέχεται να προσφέρει κάποια από τα ίδια οφέλη. Σε τοπία τόσο μεγάλα όσο το λιβάδι της Μοντάνα, φαίνεται να υπάρχει περίσσεια χώρου και για τα δύο.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν βοδινό κρέας Montana και η κτηνοτροφία έχει περίοπτη θέση στον πολιτισμό και την οικονομία της περιοχής. Όμως, καθώς η κλιματική κρίση απειλεί τον πλανήτη, αξίζει να εξεταστεί ποια ζώα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στις αναδυόμενες συνθήκες.
Κοπάδια βίσονα, να περιφέρονται ελεύθερα γύρω από το νερό, εξελίχθηκαν για να κατοικούν σε αυτήν τη γη. Οι οπλές τους σφυρηλατήθηκαν για να πετούν το χώμα στα μούτρα των θηρευτών τους όταν δεν σμιλεύουν τους βράχους και οι πνεύμονές τους μεγάλωσαν για να αποβάλλουν με άνεση τον επιθετικό άνεμο καθώς τον σχίζουν στα δύο.
Την ίδια ώρα, κάπου στη Μοντάνα, ένα κοπάδι βισόνων, όσο βροντερά έκανε αισθητή την παρουσία του, τόσο γρήγορα ο επιδρομικός ήχος που τους προδίδει, θα χαθεί στο σκοτάδι. Ευτυχώς, μαζί με τη σκόνη, άφησαν πίσω τους και την ελπίδα πως το κακό που έχει προκαλέσει ο άνθρωπος στο κοινόβιό μας, είναι αναστρέψιμο. Εκείνος κάνει ακόμη τα νηπιακά του βήματα αγκομαχώντας να αποκτήσει οικολογική συνείδηση και ενσυναίσθηση. Οι βίσονες, πάλι, τρέχουν για να εκτελέσουν το «καθήκον» τους σε αυτόν τον αφιλόξενο τόπο και να σώσουν τον πλανήτη από την κλιματική κρίση.
Με πληροφορίες από BBC
