Στα 18 της χρόνια, η μπαλαρίνα Kara Skrubis διαγιγνώσκεται με έναν σπάνιο καρκίνο των οστών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή σπουδάζει για να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια. Πλέον, διδάσκει χορό με προσθετικό μέλος και στέκεται δίπλα στα παιδιά με οστεοσάρκωμα.

Όπως πολλά μικρά κορίτσια, έτσι και η νεαρή Kara λατρεύει το χορό. Μέχρι τα 12 της χρόνια πηγαίνει μπαλέτο και οι δικοί της κάνουν πολλά χιλιόμετρα για να βρουν τους καλύτερους δασκάλους για εκείνη. Μετά το σχολείο, αποφασίζει να σπουδάσει για να γίνει είτε επαγγελματίας χορεύτρια ή δασκάλα μπαλέτου.

Όταν το όνειρο θολώνει

Κατά το πρώτο έτος των σπουδών της όμως, τα σχέδιά της διακόπτονται απότομα όταν αρχίζει να νιώθει έντονο πόνο στο γόνατό της. Πολύ σύντομα, δεν μπορεί καν να περπατήσει και λίγο αργότερα, έρχεται και η διάγνωση: Οστεοσάρκωμα, ένα σπάνιο είδος καρκίνου των οστών που πλήττει κυρίως τα παιδιά. Ο πόνος στο οστό είναι τόσο μεγάλος που η Skrubis διακόπτει και τη σχολή και το χορό και ξεκινά άμεσα χημειοθεραπείες.

Στους ασθενείς με οστεοσάρκωμα προτείνονται συνήθως τρεις επιλογές, σύμφωνα με τον Guardian. Η πρώτη είναι μία χειρουργική επέμβαση διάσωσης άκρων, όπου μία μεταλλική ράβδος εισάγεται στο πόδι. Η δεύτερη αφορά σε περιστροφική πλαστική, κατά την οποία αφαιρείται η άρθρωση του γόνατος και περιστρέφεται η άρθρωση του αστραγάλου για να λειτουργήσει ως γόνατο αντικατάστασης. Η τρίτη επιλογή είναι ο ακρωτηριασμός πάνω από το γόνατο.

Η Skrubis, μέσω των MIB Agents, ένα Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό (ΜΚΟ) για το παιδιατρικό οστεοσάρκωμα, έρχεται σε επαφή με ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε κάποιο από τα είδη χειρουργικής επέμβασης που της έχουν προτείνει. Μιλάει μαζί τους και κάπου εκεί γνωρίζει τη σημερινή της μέντορα, μία κοπέλα λίγο μεγαλύτερή της που, μετά τον ακρωτηριασμό της, έχει καταφέρει να βρει και πάλι τους ρυθμούς της και να συνεχίσει τις σπουδές της.

Η δύσκολη απόφαση

Δεδομένου ότι στο μπαλέτο, πρέπει να κινούνται τα γόνατα και οι αστράγαλοι, η Skrubis αποφασίζει να ακρωτηριάσει το αριστερό της πόδι, καθώς θεωρεί ότι θα έχει καλύτερη κίνηση με το προσθετικό μέλος. Η απόφαση εξαιρετικά δύσκολη – όμως είναι κάτι που δεν έχει μετανιώσει ποτέ έως σήμερα.

Τον Απρίλιο του 2020 προχωρά στην επίπονη επέμβαση και την επόμενη μέρα στέκεται όρθια με τη βοήθεια ενός περιπατητήρα. Μία εβδομάδα αργότερα, ξεκινά μία πολύμηνη περίοδος χημειοθεραπειών.

Σε αυτό το διάστημα, κάνει το καλύτερο που μπορεί προκειμένου να διατηρήσει το σώμα και το μυαλό της υγιή: Κάνει ασκήσεις στο κρεβάτι του νοσοκομείου και παρακολουθεί βίντεο με νέους να χορεύουν. Ωστόσο, για πάνω από ένα χρόνο, η Skrubis δεν μπορεί ούτε καν να περπατήσει, πόσο μάλλον να μπει σε στούντιο και να αρχίζει να χορεύει.

Το πρώτο παπούτσι, μία πουέντ

Ως γνήσια μπαλαρίνα, το πρώτο παπούτσι που ζητάει να φορέσει στο προσθετικό της πόδι είναι μία πουέντ. Λόγω των χημειοθεραπειών, έχει χάσει τα μαλλιά της και δεν μπορεί να τα πιάσει στο χαρακτηριστικό κότσο. Όμως βάζει τη φούστα της και πάει στη σχολή χορού – και νιώθει αμέσως ότι επιστρέφει στο σπίτι της.

Την περασμένη Άνοιξη δίνει ένα αυτοχορογραφημένο σόλο χορού στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, όπου κάποτε σπούδαζε. Αυτός είναι ο τρόπος που επιλέγει να αποχαιρετήσει τη σχολή της αλλά και να δείξει τι είναι ικανή να κάνει ως adaptive dancer (προσαρμοσμένη χορεύτρια).

Πλέον, διδάσκει μπαλέτο σε παιδιά ηλικίας 4 έως 7 ετών με μερική απασχόληση. Τα παιδιά είναι γεμάτα απορίες αλλά κρύβουν μέσα τους πολλή αθωότητα: Συχνά της κάνουν ερωτήσεις για το πώς βάζει τις κάλτσες της. Η Skrubis απαντάει σε όλες τις απορίες τους με ειλικρίνεια. Ελπίζει ότι, μιλώντας ανοιχτά για τέτοια ζητήματα στα παιδιά, όταν αργότερα στη ζωή τους δουν και άλλους ανθρώπους με προσθετικά μέλη, θα νιώσουν ότι αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.

Η σημασία του να προσφέρεις

Η δράση όμως της νεαρής δε σταματάει εδώ. Ο χορός είναι η μεγάλη της αγάπη όμως πλέον έχει και ένα καινούργιο πάθος: Είναι μία μπαλαρίνα που νιώθει μεγάλη ικανοποίηση βοηθώντας τα παιδιά που έχουν την ίδια πάθηση με εκείνη.

Βιώνοντας τη δύσκολη και επίπονη περίοδο της διάγνωσης, επέμβασης και αποθεραπείας στα 18 της χρόνια, η Skrubis επιλέγει να στέκεται δίπλα στα μικρά παιδιά που περνούν την ίδια δυσάρεστη κατάσταση. Στόχος της πλέον είναι να δουλέψει εντατικότερα με τους μικρούς ασθενείς. Εξάλλου, αν ο χορός της προσφέρει γαλήνη και ηρεμία, το να βοηθάει αυτά τα παιδιά την κάνει να νιώθει πραγματικά σημαντική.

Με πληροφορίες από: Insider