«Η κιθάρα μου δεν είναι αντικείμενο» είπε κάποτε η Joan Jett. «Είναι μία προέκταση του εαυτού μου. Είναι αυτό που είμαι».

Η κιθάρα είναι το πιο οικουμενικό όργανο, το πιο αρχέγονο και το πιο εκφραστικό. Ο καθένας μπορεί να πιάσει μία μικρή κιθάρα σε χρόνο μηδέν, αλλά μπορείς να περάσεις μία ολόκληρη ζωή εξερευνώντας τις δυνατότητές της. Γι’ αυτό το λόγο το να σκέφτεσαι τι κάνει έναν σπουδαίο κιθαρίστα είναι τόσο διασκεδαστικό.

Οι κιθαρίστες είναι συχνά τόσο εμβληματικοί όσο και οι τραγουδιστές των συγκροτημάτων στα οποία παίζουν. Οι έμπειροι συντάκτες του Rolling Stone, άκουσαν, κατέγραψαν, απέρριψαν και τελικά συμφώνησαν στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Ο κατάλογος των 250 μουσικών, περιλαμβάνει όλα τα είδη μουσικής: ροκ, τζαζ, ρέγκε, κάντρι, φολκ, μπλουζ, πανκ, μέταλ, ντίσκο, φανκ, μπόσα νόβα, μπατσάτα, κογκολέζικη ρούμπα, φλαμένκο και πολλά άλλα.

Δείτε τους κιθαρίστες που φιγουράρουν στη πρώτη δεκάδα:

10 – Duane Allman

Ο Duane Allman ήταν μόλις 24 ετών όταν σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα το 1971. Αλλά κατάφερε και άφησε πίσω του μία πολύτιμη κιθαριστική παρακαταθήκη που χωράει σε πολλές ζωές. Με την Allman Brothers Band ταξίδεψε σε όλους τους χωματόδρομους της αμερικανικής μουσικής: modal jazz, blues, country, ψυχεδελικό southern juke-joint rock. Ως έφηβος από τη Φλόριντα, έμαθε την Gibson Les Paul κιθάρα του παίζοντας στους δίσκους του Robert Johnson και του Chuck Berry. Ξεκίνησε τη μπάντα το 1969 με τον μικρό του αδελφό Gregg.

Χαρακτηριστικά tracks: Statesboro Blues, You Don’t Love Me, Whipping Post

9 – Joni Mitchell

Η Joni Mitchell, η απόλυτη κιθαρίστρια της ροκ για πάνω από 50 χρόνια, χρησιμοποίησε εναλλακτικά κουρδίσματα για να επινοήσει τη δική της σύνθετη κιθαριστική γλώσσα. «Ξέρω ότι έχω έναν μοναδικό τρόπο να παίζω, αλλά κανείς δεν φαινόταν να το προσέχει. Το έβρισκα κάπως ανόητο που το περιέγραφαν συνέχεια ως folk κιθάρα, ενώ ήταν περισσότερο σαν το παίξιμο του Duke Ellington», δήλωσε στο Rolling Stone το 1999. Αφού η πολιομυελίτιδα εξασθένησε το αριστερό της χέρι, το αντιστάθμισε χρησιμοποιώντας πάνω από 50 διαφορετικά κουρδίσματα. «Πάντα θεωρούσα τις τρεις πάνω χορδές ως τμήμα πνευστών και τις τρεις κάτω ως τμήμα ρυθμού».

Χαρακτηριστικά Tracks: For the Roses, Coyote, Refuge of the Roads

8 – B.B. King

Ο θρύλος των μπλουζ ήταν μία τόσο αγαπητή φιγούρα της αμερικανικής μουσικής, που είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο επαναστατική ήταν η κιθαριστική του δουλειά. Όπως είπε ο Buddy Guy, «πριν από τον B.B., όλοι έπαιζαν την κιθάρα σαν να ήταν ακουστική». Ο King έκανε την περίφημη Gibson «Lucille» του να κλαίει σαν πραγματική γυναίκα. Από τις πρώτες νότες της πρωτοποριακής επιτυχίας του 1951, Three O’Clock Blues, μπορείτε να ακούσετε το καινοτόμο, ρευστό στιλ του. Το λύγισμα των χορδών και το βιμπράτο του King προήλθαν από το είδωλό του T-Bone Walker, αλλά τα πήγε όλα κάπου αλλού, αλλάζοντας τον τρόπο που έπαιζαν όλοι οι άλλοι.

Ο King μεγάλωσε σε μία φυτεία στο Δέλτα του ποταμού Μισισιπή, μαζεύοντας βαμβάκι και μαθαίνοντας τα country blues από τον ξάδερφό του Bukka White. Έφυγε για το Μέμφις το 1948, όπου έγινε ραδιοφωνικός DJ και ανέπτυξε το εκλεκτικό μπλουζ στιλ του, με γκόσπελ και τζαζ φινέτσα. Το Live at the Regal του 1965 παραμένει ένα από τα πιο καυτά κιθαριστικά showcases που έγιναν ποτέ.

Χαρακτηριστικά tracks: Every Day I Have The Blues, Sweet Sixteen, The Thrill Is Gone

7 – Nile Rodgers

Υπάρχει o «influential», υπάρχει o «massively influential» και υπάρχει ο Nile Rodgers. Η ιστορία της ποπ μουσικής τα τελευταία 50 χρόνια είναι ουσιαστικά η ιστορία της κιθάρας του Rodgers. Το μανιακό-στακάτο funk jangle που εφηύρε με τους Chic, σε ντίσκο επιτυχίες της δεκαετίας του ’70 όπως το Le Freak και το Good Times – ήταν ο καρδιακός παλμός της παγκόσμιας ποπ από τότε. Η κιθάρα του σε ταχύτητα δίνης στο κλασικό I’m Coming Out της Diana Ross το 1980 ήταν ακόμα ο πιο σκληρός ήχος στο ραδιόφωνο σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, όταν ο Biggie το μετέτρεψε στο Mo Money Mo Problems.

Σχημάτισε τους Chic με τον μπασίστα Bernard Edwards, εμπνευσμένος από την εμφάνιση των Roxy Music στο Λονδίνο. «Όταν πρωτοξεκίνησα, το μόνο που έπαιζα ήταν σούπερ heavy-duty rock & roll», δήλωσε ο Rodgers στο Rolling Stone το 1979.

Χαρακτηριστικά tracks: “Le Freak,” “Good Times,” “I’m Coming Out”

6 – Sister Rosetta Tharpe

Πριν καν υπάρξει το rock & roll, η Sister Rosetta Tharpe εφήυρε ουσιαστικά την έννοια του guitar hero. Εμπνευσμένη από το μαντολίνο που έπαιζε η μητέρα της, η Tharpe, η οποία γεννήθηκε στο Αρκάνσας και μετακόμισε στο Σικάγο με την οικογένειά της, έμαθε να παίζει κιθάρα στην ηλικία του νηπιαγωγείου.

Μέχρι τη στιγμή που άρχισε να κάνει δίσκους τη δεκαετία του ’30, την είχε σαφώς κατακτήσει:

Το πικάνισμα και τα αρπέτζιο της στο Strange Things Happening Every Day του 1945 ταίριαζαν με το ζωηρό boogie-woogie του τραγουδιού και το δικό της ζωηρό τραγούδι, και μπορούσε να εξαπολύσει μια βροντή από νότες κατά τη διάρκεια ενός σόλο στο παραδοσιακό gospel uplifter Up Above My Head. Το 1964, οι Eric Clapton, Keith Richards και Jeff Beck λέγεται ότι ταξίδεψαν στο Μάντσεστερ της Αγγλίας για να δουν την Tharpe να παίζει σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα για folk, blues και gospel.

Χαρακτηριστικό Track: Strange Things Happening Every Day

5 – Jeff Beck

Ο Jeff Beck δεν ήθελε ποτέ να γίνει guitar hero. Εγκατέλειψε τους Yardbirds, διέλυσε το Jeff Beck Group (αρνούμενος μία συναυλία στο Woodstock) και άφησε άλλα συγκροτήματα να χαθούν πριν καν γίνουν διάσημα. Αλλά όσο κι αν ο Beck απέρριπτε τη φήμη, εξακολουθούσε να θέλει να παίζει κιθάρα. Η τεχνική του εξελίχθηκε ραγδαία από την απόλυτη κυριαρχία των blues με τους Yardbirds και το Jeff Beck Group μέχρι τη χρήση ενός wah-wah για να κάνει την κεφάτη Stratocaster του να τραγουδήσει στο instrumental Beck’s Bolero. Συνεχής πειραματιστής του ήχου, ο Beck βρήκε έμπνευση στο jazz fusion στα μέσα της δεκαετίας του ’70, επιλέγοντας να κάνει την κιθάρα την απόλυτη εστίασή του στο Blow by Blow, ένα ορχηστρικό άλμπουμ που τον βρήκε να κουνάει το whammy bar του, να πετάει νότες και να λυγίζει τα ύψη των νοτών για να αντικατοπτρίζει τη φωνή της R&B τραγουδίστριας Syreeta στη διασκευή του Cause We’ve Ended As Lover.

Χαρακτηριστικά Tracks: Beck’s Bolero, Freeway Jam, Cause We’ve Ended As Lovers

4 – Eddie Van Halen

https://www.instagram.com/eddievanhalen/
Αν το Eruption ήταν το μοναδικό δείγμα του Eddie Van Halen, θα είχε και πάλι εξασφαλίσει μία θέση στο πάνθεον της κιθάρας. Με δακτυλοδεικτούμενους, πιανιστικούς καταρράκτες ήχου, έδειξε στον κόσμο ότι η κιθάρα είναι ικανή για περισσότερα από όσα είχε ονειρευτεί ποτέ κανείς σε αυτό το σόλο. Αλλά η πραγματική μαγεία του Van Halen ήταν το πώς μπορούσε να πάρει αυτά τα εντυπωσιακά κόλπα και να τα μετατρέψει σε τραγούδια που ο κόσμος θα απολάμβανε να τραγουδάει μαζί τους: Ain’t Talkin’ ‘Bout Love, Dance the Night Away, Everybody Wants Some!!!, Jump – κομμάτια που συνδύαζαν τις τρομερές τεχνικές του Van Halen με μελωδικούς τρόπους μαζί με τους στίχους του David Lee Roth.

Χαρακτηριστικά Tracks: Eruption, Ain’t Talking ‘Bout Love, Hot for Teacher

3
Jimmy Page
https://www.instagram.com/jimmypage/
Πολύ πριν από τη δημιουργία των Led Zeppelin, ο Jimmy Page είχε ήδη προκαλέσει τεράστια απήχηση στον κόσμο της ροκ λόγω της συμμετοχής του στους Yardbirds και της δουλειάς του ως session κιθαρίστας σε όλη τη σκηνή του Λονδίνου. Μόλις στα 20 του χρόνια, ο Page ήταν ο πρώτος κιθαρίστας που κλήθηκε να παίξει σε δίσκους των Who, των Kinks, του Donovan, της Marianne Faithfull και άλλων. Αλλά το 1968, εδραίωσε το ρόλο του ως ένας από τους θεούς της ροκ κιθάρας όλων των εποχών, όταν δημιούργησε ένα συγκρότημα με τον τραγουδιστή Robert Plant, τον μπασίστα John Paul Jones και τον ντράμερ John Bonham.

Με τους Led Zeppelin, τα πάντα σχετικά με τον Page έγιναν αμέσως θρυλικά, αλλά τα φλογερά riff του ήταν πάντα στο προσκήνιο. Δεν μπορείς να ακούσεις το Communication Breakdown ή το In the Evening και να μην το έχεις στο μυαλό σου για 72 ώρες. «Ένα riff πρέπει να είναι αρκετά υπνωτικό, γιατί θα παίζεται ξανά και ξανά», δήλωσε στο Rolling Stone το 2012.

Χαρακτηριστικά Tracks: Achilles Last Stand, Kashmir, No Quarter

2.
Chuck Berry
https://www.instagram.com/chuckberry_big_lover/
Ο Chuck Berry δεν εφηύρε απλώς την κιθάρα του rock & roll – την τελειοποίησε. Μπορείτε να τα ακούσετε όλα στην εισαγωγή του κλασικού Johnny B. Goode του 1956, καθώς ξεκινάει το τραγούδι με ένα μανιφέστο 18 δευτερολέπτων για έξι χορδές. Βρήκε πώς να αναμειγνύει τα μπλουζ και την κάντρι μουσική που αγαπούσε, συγχωνεύοντας το boogie-woogie και το hillbilly twang στο δικό του πρωτότυπο στυλ ηλεκτρικής λάμψης υψηλής ταχύτητας. Με άλλα λόγια, rock & roll. Κάθε παράδοση της αμερικανικής μουσικής βρίσκεται κάπου στην κιθάρα του Chuck Berry. Όπως είπε ο μαθητής του Keith Richards, «ο Chuck είναι ο παππούς όλων μας».

Χαρακτηριστικά Tracks: Maybellene, Johnny B. Goode, Brown Eyed Handsome Man

1.
Jimi Hendrix
https://www.instagram.com/jimihendrix/
Όταν ο Jimi Hendrix έβαλε φωτιά on stage στη θρυλική Fender Stratocaster του στο Monterey Pop Festival, ήταν μία από τις πιο εμβληματικές σκηνές στην ιστορία της ροκ. Ήταν ένας showman που έπαιζε με τα δόντια ή βάζοντας την κιθάρα πίσω από την πλάτη του. Αλλά κάτω από όλη αυτή τη θεατρικότητα κρύβεται ο πραγματικός δάσκαλος του οργάνου. Η καριέρα του μπορεί να διήρκεσε οκτώ χρόνια, αλλά οι μουσικοί περνούν μία ολόκληρη ζωή μελετώντας την εκθαμβωτική τεχνική και την αυτοσχεδιαστική του ιδιοφυΐα. Ο Hendrix τραγουδούσε, αλλά επέλεξε να κάνει την κιθάρα του πρωταγωνιστική φωνή. Εξαπλούστευσε τη χρήση της ανάδρασης, επινόησε τη δική του σύντηξη των μπλουζ και της ψυχεδέλειας και επηρέασε την ανάπτυξη του ροκ, του μέταλ, του φανκ και πολλά άλλα. Ο Hendrix ήταν εύγλωττος όχι μόνο στο παίξιμό του, αλλά και στον τρόπο που μιλούσε για το παίξιμο.

Χαρακτηριστικά Tracks: Purple Haze, Voodoo Child, Little Wing, The Star-Spangled Banner

*Δείτε εδώ το αφιέρωμα του Rolling Stones για τους 250 κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών
https://www.rollingstone.com/music/music-lists/best-guitarists-1234814010/carlos-santana-5-1234814240/